6 yaşında hayat dolu, mahallenin kralı olduğum, daha okul denen o anti-anti-depresan başlamadan önceki güzel günlerimdi. Babam ve bir arkadaşı bi gün onunla eve geldi ve o andan itibaren hiç birşey eskisi gibi olmadı. Onu daha ilk gördüğümde vurulmuştum. Onunla birlikte yapacağım şeyler yaşayacağım güzel günler gözümün önüne geliyordun (plaj yada orman gibi mesire yerlerinde aynı ivmeyle birbirine koşmak , ağacı olaya karıştırarak suç ortağı yapmak vs.). Velhasılıkelam birlikteliğimiz böyle başladı ve 15 senedir farklı evrelerde devam ediyor. Birlikteliğimizin en büyük sınavını 98 adana depreminde verdik. Onunla vakit geçirirken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyordum. Ve o günde yerlerin sarsılmaya başladığını annem haber vermişti. Hiç paniğe kapılmadım. Ellerim onun üzerindeyken, şangır şangır titreyen ve üzerimize devrilmek üzere olan içinde kristal vazoların ve bebek biblolarının olduğu vitrinimizide ayaklarımla zaptetmeye çalışıyordum. Dışarıda ailemin sesi geliyordu ben ise ona kendimi kaptırmış, yanında kendimi güvende hissediyordum. Fakat bir anda aramızdaki bağ koptu. Kendimi boşlukta hissettim sonraki 2 3 saniyede kendime gelip dışarı atıldım. Annem bana bağırıyordu "-Şimdi atari oynamanın sırası mı?", anlayamazdı, ne kadar anlatsamda anlayamazdı AŞK bambaşka bir şeydi...
Aşk bitti
YanıtlaSilElimden sanki minik bir balık kayıp gitti
Aşk bitti
İçimden sanki bir şeyler kopup gitti
Aşk hiç biter mi
Hiç bir şey olmamış gibi
Boşlukta kaybolup gider mi
Aşk hiç biter mi
Kalır adımızla
Bir sokak duvarında
Bir ağaç kabuğunda
Bir takvim kenarında
Kalır bir çiçekte
Bir defter arasında
Bir tırnak yarasında
Bir dolmuş sırasında
Kalır bir odada
Bir yastık oyasında
Bir mum ışığında
Bir yer yatağında
Aşk hiç biter mi
Aşkına eşkiyaaa !
YanıtlaSil