Aradan 3 yıl geçti ama her şey gün ışığı gibi net kafamın içinde. Her şey beyazlar içinde birinin bana vurmasıyla başladı. O zamana kadar nerede olduğumu hatırlamıyordum. Ama çok iyi biliyordum ki önceki halimden memnundum. Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda acıdan bağırdığımı bir adamında bunları kameraya alışını çok iyi hatırlıyorum. İşte o anda kafamda bazı şeyler oluşmaya başlamıştı ama hala tam bir anlam çıkaramıyordum. Konuştukları şeyleri anlamıyordum ama herkes bana bakıp gülümsüyordu. 9 ay 16 günlük saltanatım sona ermişti ama sanırım buna alışabilirim diye düşündüm. Beni bekleyen zorlukların farkına varmak için çok küçüktüm(teknik olarak 2. dakika oynanıyordu). Takip eden yıllarda şahit olduğum şeyler sizi dehşete düşürebilir, o yüzden okurken demedi demeyin. Ev dedikleri yere geldiğimizin 3. günü kısa saçlı olan (sonradan bir yarış içerisine girerek bana tekrarlattıkları kelimelerden öğrenebildiğim kadarıyla "baba") benim için blog açtığından söz etti.
İşkence günleri başlamıştı. Her gün yüzlerce fotoğrafımı çekiyorlardı. Beni zorla güldürüyor, ağlatıyorlardı. Çok korkuyordum. Beni zorla yürütme işkenceleri tam 2 ay sürdü. Bıraksalar kendi başıma 1 ayda öğrenirdim. Yürüme anlarım onlar için karnaval havasında geçiyordu. Yürümeyi öğrendikten sonra işler dahada zorlaşmaya başladı. Uzun saçlı olan beni aç kuş sürülerinin içine koşmaya zorluyor adeta tehdit ediyordu. Direniyordum ama boşunaydı. sonunda korku içinde koştum ve o da benim fotoğraflarımı çekti. Memnun görünüyordu. aynı gün içinde tatmadığım kadar işkence tatmıştım. Zorla park aletlerine bindirilmeler, başka çocuklarla elele tutuşturmalar... Hatırladıkça kusacak gibi oluyorum. Hele kendilerini özgün sıfatlarla betimlettirme istekleri tam 2 yıl sürdü. Bana doğru eğilip "hadi anne de yavrum" "babba babba" deyişleri hala kulağımda çınlıyor. Eğer küfür etmeyi öğrenmiş olsam si....n gidin başımdan demeyi çok isterdim ama yalnızca korku dolu gözlerle beni kameraya alışlarını izliyordum. En sonunda korkudan ağzımdan yalnızca "abba" gibi saçma bir şeyler çıkmıştı. Kendi aralarında anlaşmazlığa düşmüşlerdi. Dikkaleri dağıldı rahatladım derken bana dönmeleri uzun sürmedi. 3 yıl boyunca rahat bir uyku uyuyamadım rüyalarımda hep onları görüyor geceleri ağlayarak uyanıyordum. Annem ise sebepsiz yere altıma yaptığımı zannediyordu. Böylece geçti 3 yıllık korku imparatorluğum. Bunları yazma sebebim ise ileride bunları hatırlamıcak olmam ve onlara hiçbir intikam duygusu beslemicek olmam. Gelecekteki ben sana sesleniyorum "Onlar bu dünyadaki en büyük düşmanların. Arkanı kolla! Çünkü onlar kendilerini özel hissetme açlıklarını senin varlığınla doyuran canavarlar". Şimdilik bu kadar şimdi annem eve geldi babamın içkilerini yerine koymalıyım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder